پدر و مادر به عنوان کسانی که مسئولیت تربیت فرزند رو به عهده دارند و نقش اصلی رو در این کار بازی می‌کنند باید بدونند که فرزند یا کلا انسان موجودی چند بعدی هست. یعنی زمانی، سلامت جسمی و روحی و روانی فرزندان تامین میشه که به نیازهای همه جانبه اون‌ها توجه بشه.
فرزند شما هر چقدر که بزرگتر میشه، دایره نیازهایش هم رشد میکنه و وسیع‌تر میشه. فرزند شما هر چقدر که از دوران خردسالی و کودکی فاصله بگیره، دیگه نیازهایش فقط در غذا و اسباب بازی خلاصه نمیشه و والدین باید به شدت به نیازهای عاطفی و روانی و روحی فرزندشون توجه بیشتری بکنند.
متن ویدئو:
خاطرم هست یه موقعی من یه پرایدی خریده بودم، البته اون موقع‌هایی که میشد پراید خرید. از اون روزی که ماشین رو تحویل گرفتم، توی خیابونای اطراف خونمون. مدام چشم میچرخوندم دنبال تعمیرگاه مجاز سایپا.
شاید هیچ وقت هم نیاز به اون پیدا نمی‌کردم، اما همش نگران بودم. می‌خواستم این‌ها رو پیدا بکنم.
مثال مشابه‌اش این هست که وقتی شما نیاز به آرایشگاه پیدا می‌کنید، ولو اینکه دو هفته دیگه می‌خواهید برید آرایشگاه، توی خیابون همش دنبال آرایشگاه می‌گردید. یا مثلا مهانی دارید و می‌خواهید نون سنگک جلوش بگذارید، حالا توی خیابونا مدام دنبال نونوایی سنگکی می‌گردید، ما به این میگیم توجه کردن ذیل نیاز.
یکی از مشکلات ما در تربیت فرزند اینه که ذیل نیازها به بچه‌ها توجه نمی‌کنیم. ما در تربیت به چه چیزهایی نیاز داریم؟ آیا همزمان با او توجهات لازم رو هم داریم ؟ یا متقابلا بچه‌های ما چه نیازهایی دارند؟ ما بر اساس اون نیازها بهشون توجه می‌کنیم؟
توی مدارس بعضی از دانش آموزان گله می‌کنند. عنوان حرفشون اینه، پدر و مادرهای ما، ماها رو نمی‌بینند. یه تعبیر تلخ‌تر هم گاهی به کار می‌‌برند. میگه پدرم من رو آدم حساب نمی‌کنه. من وارد خانه میشم هیچکس تحویلم نمی‌گیره، هیچکس از من سوالی نمیپرسه، هیچکس به سمت من مراقبتی رو سرازیر نمی‌کنه.
خواهشم از شما اینه، مطمئن باشید این فرمولی که خدمت شما عرض می‌کنم معجزه میکنه: میزان توجهات صحیحمون رو به بچه‌هامون اضافه بکنیم، بچه‌هامون رو ببینیم و بچه‌هامون رو بفهمیم و برای تربیتشون کارهای موثر رو انجام بدیم.
خانواده به عنوان اولین و موثرترین کانون برای تربیت و پرورش صحیح فرزند، باید اصول تربیت کودک را بلد باشد و با رفتار و کردار اخلاقی خود، فرزند خودشون رو به تقوا و درستکاری هدایت کنند. اگر خانواده نتونه با توجهات لازم به فرزند خود، اعتماد فرزند رو به خودش جلب کنه و زمینه ساز بی میلی فرزند به خانواده بشه، اون موقع هست که فرزند شما برای اینکه مورد توجه واقع بشه به محیطی غیر از خانه و خانواده روی میاره که معلوم نیست در اون صورت که عواقبی برای فرزند و خانواده داشته باشه.
دیدگاهتان را بنویسید