یکی از نیازهای اساسی و مهم برای کودکان اینه که بتونن کودکی کنند و این وظیفه بر دوش پدر و مادر است که این نیاز فرزند خودشون رو رفع کنند و اجازه بدهند که کودکشون کودکی کنه.
هر سنی اقتضائات خاص خودش رو داره، به هیچ عنوان فرزند و کودک خودتون رو وادار نکنید که زود بزرگ شود و کارها و رفتارهایی رو انجام بده که مناسب سنش نیست.
متن ویدئو:
او یک کودک است، نه یک انسان بزرگسال. این شعار ما در این قسمت است. گاهی بچه‌ها که اذیت می‌کنند، شیطونی می‌کنند، پرخاش می‌کنند، بر خلاف امیال پدر و مادر برخورد می‌کنند، پدر و مادر، خواهر و برادر بزرگتر، یا حتی معلم، عصبانی میشه. بچه دو سالشه، سه سالشه، میاد مثلا انگشتان دستش رو می‌خواد فرو بکنه داخل پریز برق، وارد چاه آشپزخانه می‌کنه یا ظرفی رو میشکنه، از مبل بالا میره و از پشت مبل میوفته پایین. مادر عصبانی میشه. اینجا باید رندی بکنیم. به مادر بگیم: مامان این بچه، کودکه. ازش انتظار انسان بزرگسال نداشته باشید. خیلی وقت‌ها عصبانیت ما از بچه‌ها به خاطر این هست که فکر می‌کنیم بچه‌ها باید مثل ما برخورد بکنند، مثل ما تجربه بکنند، مثل ما ادب ورزی بکنند. یادمون میره که ما با یک کودک طرف حسابیم.
مثال، اگه یه نوزادی گریه بکنه شما عصبانی میشید؟ او حتما باید خواسته هاشو با گریه بگه اما دلایل گریه متفاوته. ممکنه دل درد داره، ممکنه او الان گرسنشه، ممکنه نیاز به تعویض داره، بچه‌ای که دو سالشه، سه سالش هست، او هم به همین معنا. این شعار رو مد نظرمون قرار بدیم: “او یک کودک است، نه یک انسان بزرگسال”اگر به یک مادر در بحبوحه دعواهای تربیتی همین مسئله رو یادآور بشیم، مثل آبی بر آتشه.
مادر محترم بچه شما اگر داره اذیت می‌کنه، این اذیت نیست اون داره تجربه می‌کنه. فقط این رو بپذیریم که سن و سالش کمه، منطقش با ما متفاوته، تجربیاتش با ما گوناگون است. پس این جمله رو به خاطر بسپاریم: “او یک کودک است”
یادتون باشه کودکی که کودکی نکنه تو بزرگسالی به دنبال کودکیش می‌گرده و شاید حسرت دوران کودکی از دست رفته خودش رو تا آخر عمر بخوره و از این حس ناخوشایند خودش رنج ببره.
دیدگاهتان را بنویسید