یکی از مهم‌ترین دل مشغولی‌های والدین در راستای تربیت کودک، نحوه واگذاری مسئولیت به آنها به منظور آماده کردن آنها برای زندگی هر چه بهتر در جامعه می‌باشد. در این که پدر و مادر، کودک خود را با تمام وجود دوست دارند و آرزوی آنها موفقیت روز افزون او می‌باشد، هیچ شکی نیست.
آنها همواره در تلاش هستند تا خواسته‌های کودک خود را تأمین کنند، ولی مشکل بزرگی که در این راه پیش رو می‌باشد، آن است که چنان چه والدین تمامی خواسته‌ها و نیازمندی‌های کودک خود را برآورده نمایند، آیا دیگر کودک، تلاش مضاعفی در زندگی خود خواهد داشت؟ به عبارت دیگر، زمانی که کودک شما احساس نیاز به هیچ چیزی نمی‌کند، دیگر از به دست آوردن چیزهای جدید نیز احساس خوشحالی نمی‌نماید و هیچ گونه استقبالی از آن نمی‌کند.
این موضوع تهدیدی برای آینده او محسوب می‌شود. اینجاست که وظیفه والدین سنگین می‌شود. آنها باید در برخی موارد و بر حسب تشخیص خود، کودک را منتظر به دست آوردن وسیله مورد نیازش بگذارند و یا از میان چندین خواسته او، مهم‌ترین خواسته را انتخاب نموده و به کودک ارائه دهند.
به طور کلی تشویق و اهمیت دادن به کودکان به منظور تقویت اعتماد به نفس آنها اقدامی مناسب و پسندیده می‌باشد، ولی افراط در این کار نباید صورت پذیرد؛ زیرا در صورتی که میزان انتظارات کودکان از والدین خود افزایش یابد، در صورت عدم موفقیت در برآورده نمودن انتظارات کودکان، نوعی یاس و نا امیدی در وجود آنها بروز خواهد کرد و امید آنها برای دست یابی به دستاوردهای جدید رنگ خواهد باخت.
پس والدین باید در بسیاری از مواقع کودک خود را مجاب به پذیرش مسئولیت‌های جدید به منظور رسیدن به خواسته‌های مدنظرشان نمایند. کودکان هم باید از همان سنین ابتدایی زندگی خود با مفاهیمی همچون مسئولیت‌پذیری آشنا شوند.
آنها باید بدانند که خانواده یک نهاد واحد است و این گونه نیست که یک فرد تنها مسئول انجام کارها بوده و سایرین از انجام امور شانه خالی نمایند. بلکه هر یک از اعضای خانواده موظف هستند به تناسب میزان توانایی‌های خود، بخشی از وظایف محوله را بر دوش بکشند. تنها در این حالت است که خانواده می‌تواند به اهداف معین پیش بینی شده دست یابد.
حال نکته جالب توجه آن است که شما می‌توانید با انجام چندین راه کار ساده و بی هزینه، که در پایان ذکر شده است، به این مهم دست یابید:
1-از زمانی که کودک شما قادر به کنترل دست‌ها و حمل وسایل شد از او بخواهید در اموری همچون جمع کردن سفره و یا مرتب کردن کاغذ با شما همکاری نماید.
2-در زمان لباس پوشیدن کودک خود حوصله به خرج بدهید و تا آن جا که در توانایی کودک می‌باشد، این کار را به او بسپارید.
3-انجام کارهایی را به کودک خود بسپارید که در حد توان او بوده و قادر به انجام تا انتهای آن کار باشد. این اتفاق باعث رخ دادن اتفاق بزرگتری در زندگی او، که همان حس مسئولیت پذیری است، می‌شود.
4-و نکته آخر آن که شما می‌توانید با رفتار و مسئولیت پذیری خود بزرگترین معلم در القا و آموزش این مهارت به او باشید.
منبع:
طبری، ربابه، 1396. دایره المعارف تربیت کودکان، انتشارات نظری
دیدگاهتان را بنویسید